Eigenwijs

Het ma blijkbaar niet. I zit a een gek te hameren op hettoetsenbord maar of hi pat d eniet of de spatie, of de j. gehel naar wilekeur. Raadelwaar ik nu echten zin in heb. Net  nu ik even lkkr o i gan noem waar de perfecte man aa mot oldoen. Zou het e teken zin?  Zo ging het en dat dacht ik. Want hoever ga ik  voor de kliks op mijn blog? Als ik vanmorgen, ontzettend vroeg, had kunnen bedenken welk been ik eerst uit mijn bed moest zwaaien was het misschien anders gelopen. Onmogelijk om op zo’n godvergeten vroeg tijdstip te doen en typisch menselijk om te denken dat ik, alleen al door te kiezen met welk been ik uit bed stap, mijn dag een andere wending zou kunnen geven. Alsof daardoor mijn toetsenbord wel gewoon zou hebben gewerkt vandaag. Gelukkig heb ik nog een goed half uur voordat de eigenaar van de laptop die ik ten einde raad even heb ingepikt weer thuis komt van haar schoolexamen. Ik rammel dit stukje er uit en houd het vandaag verder voor gezien, de elektronica en zo. Mijn criteria voor de perfecte man houden jullie nog tegoed want momenteel ben ik waarschijnlijk zo kritisch dat het neerkomt op een niet bestaand exemplaar.

Ik weet best wel hoe je een toetsenbord moet instellen. Ook dat je soms de indeling per ongeluk in de war kan gooien en dat je dat weer oplost met het tegelijk indrukken van de Shift en Control toets. Of was het Control en Alt? Whatever. Ik weet ook dat ik de oplader van mijn telefoon in de buurt moet houden omdat de telefoon niet goed met zijn batterij communiceert en bij een halfvolle batterij abrupt meldt dat die leeg is en uitschakelt. Misschien omdat ik de telefoon te vaak, te hard heb laten vallen. Tekstuele aanpassingen in het testprogramma voor ons bachelorproject zou ik ook zelf kunnen doen, maar daar hebben we Jeroen voor. En zo ben ik naar mijn idee van de week een paar keer voor vrij weinig heel vroeg opgestaan en naar Leiden gereden. De software waarmee hij het testprogramma heeft gemaakt staat maar op enkele pc’s in FSW en het had heel veel gescheeld als ik er vanaf huis toegang in zou hebben.

O jee, het kind is eerder thuis. Na mijn uitleg over het gekke toetsenbord staat ze mij toe om dit “even” af te maken op haar laptop, "want", gromt ze er achter aan: “Na zes uur toetsen achter elkaar ben ik wel even toe aan ontspanning”. Lang leve examentijd. En ja kind, vertel mij wat over toetsen.

Gisteren had ik haar nog aangemoedigd om voor haar Nederlands van vandaag gewoon de structuur op de achtergrond te houden en lekker los te gaan op de inhoud van haar beschouwing over de motieven van Renate Dorrestein.  Afhankelijk van hoe snel de “Moord-op-Melodie”- docent is, volgt het verlossende cijfer, hopelijk binnenkort. Toch is het beter nu het examen is gedaan, de stress is er af en een gelaten gevoel heerst. Na bij vier kinderen de door die docent geschreven musical te hebben gezien kan ik mij niet eens meer haar echte naam herinneren en wie kan het nou wat schelen wat de motieven van Dorrestein waren?  Hoe leg je uit dat al die energie die je er in steekt toch grotendeels subjectief zal worden beoordeeld? Vooral omdat er buiten exacte vakken, in het hele leven eigenlijk, weinig is dat echt objectief wordt bekeken. Wen er alvast maar aan, kind. En til er niet te zwaar aan, dat is zonde van je energie. Examens zijn er bij gebrek aan beter. En als jij een 7½ wilt herkansen, moet je dat doen, maar volgens mij is het niet nodig. Dat is mijn mening natuurlijk, je hebt gelijk, ook volkomen subjectief.

Zo is het ook met eigenwijsheid. Je kunt dat opvatten als een berisping of als een compliment. Soms geloof ik dat ik een teken krijg of een berisping van een hogere macht, als ik iets denk wat niet zo netjes is en vervolgens keihard iets stoot, bijvoorbeeld. Pathetic fallacy noemen de Engelsen dat. Schrijven over wolken die huilen, als het gewoon regent, omdat de schrijver zich verdrietig voelt. Als ik dat nu zou toepassen, zou ik schrijven dat het onweert. Enorme bliksemflitsen die de hemel doorklieven en een donder die de ruiten laat rinkelen. Terwijl ik meestal voor mezelf houd dat onweer in de lucht mij werkelijk een vreemde, vage, maar milde hoofdpijn bezorgt durf ik er best voor uit te komen dat energie iets is waar ik, boven het meetbare, waarde aan hecht. Soms hangt er gewoon iets in de lucht en het zou goed kunnen dat het gewoon een kwestie is van opgefokt zijn.

Van de week deed ik mee met het bachelorproject van een medestudent. Het bestond uit een aantal vragenlijsten over hoe je met je eigen gezondheid omgaat en of je het idee hebt dat je kunt voorkomen dat je een chronische ziekte krijgt. Met een BMI van meer dan 25, mocht ik (joepie!) mee doen, omdat ik kennelijk in een risicogroep val. Ja, ik zou beter kunnen zoenen dan chocola eten om mijn mond bezig te houden maar ja, chocolade ligt in het keukenkastje. Ik ben dan wel al een poosje bezig met gezonde maaltijden op tafel zetten, een hele inspanning vaak, voor het opgeven van snaaivoedsel heb ik iets anders nodig. Dat helpt mij namelijk om letterlijk door te bijten. Constant hollen en bedenken wat er ook nog moet gebeuren maakt dat ik ergens mijn    tanden in wil zetten en zoet gehouden wil worden. Ik was door de drukte bijna glad vergeten dat het Pasen is dit weekend,  weer zo’n vreetfestijn. Dankzij de flesjes actiemel die ik had gekocht voor het leuke springtouw dat ik erbij kreeg, is mijn buik al dagen aan het borrelen met geluiden waar de Etna jaloers op zou worden. Maar afvallen ho maar. Ik moet  er nog maar eens een keer naar kijken hoe ik het serieus kan aanpakken om deze zomer weer superslank te zijn. Ik voel er niets voor om cholesterol en bloeddruk te laten meten en hou ook niet zo van calorieën tellen. Dat zal dus of een droom blijven of een personal coach vereisen. Nadat ik klaar ben met dit schooljaar. In ieder geval heb ik sterk het gevoel dat ik vandaag even niets moet doen, met de nadruk op moet.