Trouwe viervoeters

Als kind vond ik een paar foto’s ergens in een la van het dressoir. Op die foto’s was een herdershond afgebeeld die van mijn vader was geweest, ver voordat ik geboren was. Die hond heette Beer en ik luisterde ademloos naar de verhalen die ik over hem hoorde. Beer ging mee met mijn vader naar zijn werk, in de bouwerij toen. Hij klom mijn vader achterna, een ladder op en durfde daar dan niet meer vanaf. Mijn vader moest hem dan in de brandweergreep nemen, over zijn schouders en zo de ladder weer afdragen. Een ander trekje van Beer dat minder leuk was, hij liep altijd los, was dat hij plotseling de bosjes in kon duiken waarna een akelige schreeuw van een kat weerklonk, wiens rug hij had doorgebeten.  

Alga en Wodan

Joey

In het oude huis hadden we ook een herdershond, duidelijk het favoriete ras van mijn vader. Voor mijn moeder hoefde een hond niet zo, zij zat er mee opgescheept terwijl mijn vader aan het werk was. Die hond heette Kazan. Zelf kan ik mij er niet veel meer van herinneren, ik was nog geen vijf jaar oud, maar weet nog wel dat hij mijn broertje had gebeten. In het nieuwe huis kregen we ook weer een Kazan en die werd ziek. Hij kreeg toevallen en was dan gevaarlijk voor zijn omgeving. Na zo’n aanval was hij weer normaal en dat maakte het extra moeilijk dat ze hem in lieten slapen na de derde toeval. Jaren daarna, na veel zeuren van mij en mijn broer en zus, kregen we Amor. Een jonge (alweer!) herdershond van 4 maanden oud. Hij was prachtig en ik was dol op hem. Maar hij was ook heel fel, eerder een duivel dan een cupidootje, zo fel dat mijn moeder bang voor hem was. Aan het eind van de eerste week dat hij bij ons woonde konden we hem ’s morgens niet vinden. Overal gezocht, tot in de schuur toe, tot we hoorden dat hij was terug gebracht naar de fokker omdat hij te fel was. Ik was zo kwaad toen. En toen ik vijftien was, hoorden we dat iemand in de buurt zijn één jaar oude bouvier weg deed. Mijn broer en ik gingen er naartoe en we konden haar zo mee krijgen, met stamboom en riem, helemaal voor niets. We belden naar huis en konden mijn vader overhalen, mijn moeder was op haar werk. Nu ik erover terugdenk hoe het voor haar moet zijn geweest om thuis te komen, begroet door een onbekende, zwarte blaffende hond verbaast het mij heel erg dat we de hond mochten houden. Ze heette Alga. We kwamen er al snel achter dat Alga meer dan één vorig adres had gehad en daar de nodige tics aan over had gehouden. Ze was heel bang als we hard praatten of lachten en rende dan naar haar kleedje in de hal, onder de kapstok. Als je haar uit wilde laten en de riem pakte, sprong ze zo hoog dat ze bijna boven je hoofd uitkwam. Ik vond dat in het begin niet echt leuk, was er een beetje bang van, maar we wenden aan elkaar. Het werd echt mijn hond. Kort daarna leerde ik mensen kennen met eenzelfde soort hond en kreeg van hen een boekje met fokkers van dat ras. Met het excuus dat Alga steeds schijnzwanger was en vanwege toch nog schuw gedrag een vriendje nodig had, heb ik buiten mijn ouders om een puppy gekocht bij een fokker. Die heette Wodan. Weer een hond met een karakter tegengesteld aan zijn naam maar dit keer pakte dat goed uit. Iedereen was dol op Wodan, een echte goedzak. En hij werd het beste vriendje van Alga. Toen ik eenmaal het huis uit ging om te gaan samenwonen kwam Alga na een poosje bij ons wonen en Wodan kwam bij mijn zus terecht. Alga is doodgegaan toen ik van mijn tweede kind in verwachting was, ze kon bijna niet meer lopen en moest elk uur naar buiten omdat haar nieren niet meer goed werkten. Dan hees ik mijn oudste kindje in de kinderwagen en ging weer voor een kort en moeizaam ommetje. Ik had het er graag voor over maar toen de dierenarts demonstreerde dat ze niet alleen moeilijk kon lopen maar ook heel veel pijn had besloten we haar in te laten slapen. Dat vind ik de vreselijkste beslissing om te moeten nemen. De hond die we jaren daarna kregen, Joey, een Berner Sennen werd toen hij zes jaar was onverwachts heel ziek. Zo ziek dat ik dacht terwijl ik de dierenarts belde, dat hij terplekke lag dood te gaan. De dierenarts kwam en vermoedde vergiftiging of iets in zijn hersenen maar omdat het zaterdag was kon dat niet meteen worden onderzocht. Pas die maandag zouden we naar Utrecht kunnen, naar het universiteitsziekenhuis. Op mijn verzoek heeft de dierenarts toen een infuus aangelegd, hier in de woonkamer en gaf hem injecties en krachtvoer. De hele nacht ben ik bij hem gebleven en samen met de kinderen verwisselden we de infusen. Zondag leek het iets beter te gaan en maandagochtend toen we hem naar Utrecht brachten leek het bijna alsof er niets aan de hand was. Maar, een paar uur naderhand belden ze vanuit Utrecht. Hij had een gevreesde vorm van kanker die blijkbaar bij dat ras veel voorkomt. We konden hem ophalen en wilden hem thuis door de dierenarts uit zijn lijden laten verlossen. Hij was zo enorm afgetakeld in de halve dag dat hij in Utrecht was geweest dat we hem bijna niet herkenden. Met moeite kregen we zijn grote lijf in de achterkant van de auto, zijn poten waren al helemaal stijf en hij ademde amper. De hele rit van Utrecht tot thuis heb ik op mijn knieën naast hem gelegen om zijn kop te beschermen tegen de hobbels onderweg. We hadden de eigen dierenarts al gebeld en die zou naar ons toekomen. In het half uur dat dit duurde toen we eenmaal thuis waren is hij vanzelf dood te gaan, zonder verder ingrijpen en met ons bij hem.

Thor 

Vorige week kreeg ik een berichtje van de Amerikaan waar ik vorige zomer was. Ik had in die drie weken een hechte band opgebouwd met zijn hond Thor, die mij door het hele huis en tuin volgde en naast mijn bed sliep. Thor is best een oudje, ik denk een jaar of acht, en hij is een beetje blind, heeft rotte tanden en stinkt uit zijn bek. Maar hij is ontzettend lief. De Amerikaan heeft een heel grote achtertuin en net als veel Amerikanen doen wordt de hond daar gelaten om zijn behoefte te doen. Vies en gemakzuchtig. Hij had als excuus dat de hond niet aangelijnd kon lopen. Alleen met zijn ex-vrouw. Toen ik vroeg of ik het eens mocht proberen ging het prima en we hebben een paar keer gewandeld, Thor en ik. De Amerikaan zei quasi serieus dat ik de hond beter met mij mee kon nemen omdat hij zich gedroeg alsof ik z’n baasje was. Nu was het berichtje van de Amerikaan dat hij deze week Thor mee zou nemen naar de dierenarts om hem in te laten slapen. Niet omdat het beest ziek is of krakkemikkig maar omdat hij binnenkort andere diensten van werk krijgt en terug naar school gaat, zodat de hond dan nog langer binnen opgesloten zit. Sinds ik het berichtje kreeg ben ik als een waanzinnige aan het corresponderen met de Amerikaan en informatie aan het zoeken om de hond hierheen te laten komen. Het is een belachelijk dure grap om dat te doen, ik heb het geld niet eens en hij kan mij maar een fractie ervan lenen. Want, ik zou hem op moeten halen. Toch heb ik het er voor over omdat ik het idee niet kan verdragen het beest in te laten slapen om die reden. Maar ik begin steeds meer te beseffen dat een vlucht van dik acht uur, in een bench in het vrachtruim van een vliegtuig grote kans geeft op dat hij dat niet overleeft. Wil ik dat op mijn geweten hebben? Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik mij weer voel zoals ik als kind voelde, machteloos en gefrustreerd.

Voor niets gaat de Zon op

Ze zijn er echt. Belangenloze positivo’s. Iedereen kent natuurlijk Moeder Theresa, de inmiddels zalig verklaarde non maar ook zonder dat er sprake is van religie of armoede bestaan er hartverwarmende weldoeners.  Het is nu alweer zo’n vijf jaar dat ik op iedere doordeweekse dag een leuke mail krijg van een Amerikaan, Mike Dooley. Hij heeft een website over wat hij noemt 'totally unique thoughts', tut afgekort. Ik werd daarover ooit getipt door een kennisje in de tijd dat “The Secret” een hot topic was. De mailtjes van Mike Dooley bezorgen mij vaak tenminste een glimlach. Ze zijn gepersonaliseerd met wat ik graag in mijn leven gerealiseerd wil hebben en doorspekt met eenvoudige aanmoedigingen. Hij ondertekent ze met “The Universe” omdat het idee is dat waar je over denkt, wat je wil hebben, ergens in het universum zijn weerklank vindt (en gemanifesteerd naar je terug zal komen). Eigenlijk is dat niet eens waar het mij om gaat, het is meer het genot van de creativiteit en volhardendheid die ik van hem te zien krijg. Zeker, er zit meestal een waarheid als een koe in. Oordeel zelf maar in een voorbeeld, de mail die ik vandaag van hem kreeg:

Blazing desire, Debby, even when it's all you've got, is all you've ever needed.

But mind you, if your blazing desire has not effortlessly thrown you into action - preparing the way, taking baby steps, and doing all you can - then it's just a smoldering desire, and you're thinking other conflicting stuff as well. 

Always hot for you, 
    The Universe

Leuk toch? Of je nu wel in het ‘secret-achtige’ universum concept gelooft of niet, het kan geen kwaad om zoals hierboven er aan herinnerd te worden dat simpelweg verlangen naar iets, zonder in actie te komen, niet snel tot vervulling van je dromen leidt. Je moet gefocust blijven op wat je wil om het daadwerkelijk te bemachtigen. Dagelijks kun je hier mee vrijblijvend worden toegesproken door een soort van persoonlijke coach, zonder dat je daar overigens één cent voor hoeft te betalen. En ja, iedereen krijgt op dezelfde dag eenzelfde mail, ook bijvoorbeeld lekker ding Jason Mraz (van I’m yours en I won’t give up) en andere celebrities. Aangezien bijna niemand erover praat zal dat je pret niet drukken en kan het voelen alsof het exclusief tegen jou gezegd wordt. De website www.tut.com waar je ondermeer die ‘notes’ kunt aanvragen bestaat inmiddels 10 jaar en is wat mij betreft echt een aanrader!

Via een vriend zag ik recent een filmpje van een TED talk op Facebook waardoor ik ontroerd was en geïntrigeerd door raakte. Jane Mcgonical, nog zo'n zonnig type. Zij is een jonge vrouwelijke game designer en hield een enthousiast en voor mij overtuigend betoog over hoe het spelen van een computerspel mensen kan helpen zich beter te voelen. Zelfs wanneer die mensen zo depressief zijn dat ze suïcidale gedachten hebben, zoals zijzelf had na een hersenschudding. Je zou eigenlijk eerst haar praatje moeten horen TED Talk Jane McGonigal voor ik verder vertel.

Iedereen die wel eens Farmville of iets dergelijks online heeft gespeeld zegt of dat het een tijdrovende verslaving is of geniet van het dagelijks spelen. Bij zulk soort spellen komt het erop neer dat je met een bepaalde hoeveelheid energypoints of vergelijkbaars, opdrachten uitvoert die je daardoor weer nieuwe mogelijkheden in het spel laten ontsluiten. Het SuperBetter spel van Jane kun je spelen om je te helpen over iets heen te komen, zoals bijvoorbeeld depressieve gevoelens of een lichamelijke verwonding of om je een totaal zelfbedacht doel te helpen realiseren. Ik ben gisteren begonnen met het uitproberen en ben echt verrast door wat er allemaal is ingebouwd in haar SuperBetter spel. En ook hier weer zonder dat je er maar iets voor hoeft te betalen!

Weet je, ik geloof dat er veel meer van zulke Mike’s en Jane’s op de wereld zijn; mensen die op creatieve en altruïstische wijze proberen om het leven (voor zichzelf en anderen) wat leuker te maken. Ken je er zelf ook zo een? Laat het me weten, ik hou wel van dit soort ‘zonnetjes’ .

En de winnaar is…

Dacht ik dat ik eerst een paar dagen alleen maar zou gaan slapen na mijn thesis te hebben ingeleverd. Niets is minder waar. Met het deelnemen aan de wedstrijd Student en Ondernemersprijs (STUOP) 2012 is het alsof ik mijzelf weer een flinke schop onder mijn kont heb gegeven. Wat hard nodig was want door de studielast van de afgelopen tijd was ik alleen nog maar tijdens de sessies met mijn cliënt voor liftangst als ondernemer in de weer. Die sessies lopen op z’n eind omdat de liftangst van haar zo goed als verdwenen is. Hartstikke mooi! Toch zijn er nog ontzettend veel meer mensen die van hun angst voor liften of autorijden af willen komen en die moeten mij straks wel kunnen vinden. Net zoals de mensen met bijvoorbeeld een fobie voor honden of straatvrees of andere angsten. Omdat het leven gewoon een stuk gemakkelijker en leuker is als je niet door extreme angst wordt gehinderd.  

Het deelnameformulier was na het helemaal ingevuld te hebben zes A-viertjes vol geworden. De vragen varieerden van het omschrijven van mijn bedrijfsactiviteiten tot de strategieën die ik hanteer om mijn droom te verwezenlijken. Die droom is om voor iedere vorm van angst de realiteit zo getrouw mogelijk na te bootsen, met als bijzonderheid dat die realiteit met maximale veiligheid is geborgd. Net zoals ik dat nu doe met liftangst met behulp van KONE en autorijangst met behulp van ANWB Rijopleiding de Kleijnen, kan straks ook examenangst of angst voor spreken in het openbaar bijvoorbeeld in een echte setting getraind gaan worden. Wanneer zich op korte termijn weer iemand aan zal melden die last heeft van angst voor honden zal ik voorlopig volstaan met het ‘lenen’ van een betrouwbare hond, omdat mijn eigen trouwe viervoeter kort na zijn geweldige hulp om een tienjarig meisje over haar angst heen te helpen is overleden. Maar het idee is: voor iedereen die een bepaalde angst wil overwinnen zet ik een veilige variant van het angstopwekkende voorwerp in. En natuurlijk bestaan er tegenwoordig ook mogelijkheden om de realiteit na te bootsen met behulp van geavanceerde computerapparatuur, iets dat ook op mijn verlanglijstje staat om te bezitten. Om dat alles te kunnen realiseren, een instituut waar men kan leren om van zijn of haar angst af te komen, moet er nog heel veel gebeuren. Vooral op het gebied van marketing.

Ik besprak dat van de week met mijn zoon, met name over de website, die hoog nodig geupdate moet worden. Gelukkig heeft hij nu ook vrij van zijn studie en had gisteren toevallig ook een dag vrij van zijn werk, waardoor we samen aan de slag gingen. De lay-out wil ik houden, die vind ik mooi en daar heb ik een aantal jaren terug € 3.500,-- voor betaald. De functionaliteiten die in php zijn geprogrammeerd heeft Michael gemaakt. En nu gaat hij het dus weer voor mij aanpassen. De benaming op de knoppen moet worden aangepast, nevenactiviteiten zoals testcentrum zijn voor ECDL daar ben ik immers mee gestopt. Verder moet er ook heel veel met de tekst gebeuren, die moet vooral worden ingekort en overzichtelijker worden, dat ga ik doen. Het lijkt gemakkelijk maar ik weet nu al dat er behoorlijk wat uurtjes in zullen gaan zitten voor ons allebei.

Daarna ben ik er nog niet. Ik moet actiever naar buiten treden met wat ik doe. Dat betekent bedrijven bezoeken, om die op de hoogte te stellen van deze effectieve trainingsmogelijkheid voor hun werknemers. Ook huisartsenpraktijken en openbare gelegenheden moet ik af gaan om te kijken of ik er foldermateriaal kwijt kan. Verder wil ik gaan kijken of er behoefte bestaat aan lezingen over het onderwerp angst. Gelukkig duurt de zomervakantie van mijn studie nog even.

Zoals ik in het deelnameformulier voor de wedstrijd ook al aangaf bij de vraag wat ik als lastigste probleem ervaar in mijn onderneming is dat marketing. En dan met name om dit structureel te doen. Ik ben namelijk een kei in het ergens aan beginnen maar zonder gedegen plan. Zo heb ik in de tijd dat ik ondernemer ben, ook met mijn vorige bedrijf, veel acties gedaan op het gebied van marketing maar de nodige follow-up kwam vaak niet goed uit de verf. Dat is zonde, dan is het niet meer dan een schot voor de boeg. Een paar jaar geleden heb ik mij laten verleiden tot adverteren in de Gouden Gids en de Telefoongids. Maar voor een (nog) kleine onderneming is dat eigenlijk veel te duur. Ik moest dat dan ook na twee jaar weer stoppen omdat het budget op was.

Sommige dingen weet ik dus best hoe ik dat anders zou moeten doen. Toch ben je als eigen baas vaak net teveel op jezelf aangewezen en is er niemand die je erop wijst dat of wat je bij moet sturen. Dat sprak mij het meeste aan in de prijs die je kunt winnen met deze wedstrijd: tips van topmanagers. Ook de beloofde landelijke media-aandacht is niet verkeerd natuurlijk. Ik ben er trots op dat mijn website nu al hoog in de zoekresultaten van Google naar voren komt als je “liftangst” intypt maar dat is niet genoeg om TranQ een begrip te laten worden. Van alle inzendingen wordt deze week bepaalt welke twintig ondernemers/studenten telefonisch zullen worden geïnterviewd om door te gaan naar de vijf finaleplaatsen die een presentatie voor de jury mogen geven. Elke keer als de telefoon nu gaat veer ik gespannen op. Hoe het ook uit zal pakken, ik heb in ieder geval weer de smaak te pakken gekregen om deze zomer ondernemend door te brengen. 

Openingszin

Heb je wel eens tranen van ontroering gevoeld door woorden die je las of hoorde? Of hartelijk gelachen om een geweldige kwinkslag? Bij mij staan versprekingen vaak garant voor een  onbedwingbare aanval op mijn lachspieren. Mijn vroegere buurvrouw vertelde ooit bloedserieus dat ze een plasgaatje boven de wastafel wilde en ik had niet alleen moeite om mijn gezicht tegenover haar in de plooi te houden maar kan er zelfs nu, jaren later nog om in de lach schieten. Taal is behalve een prachtig stuk gereedschap en bron van vermaak zowel als ontroering, ook onderdeel van psycholinguïstiek. In Leiden valt dat onder de sectie Cognitieve psychologie.

Ondanks inleidende vakken waarin dit gebied in grote lijnen wel besproken wordt, wist ik er bar weinig van toen ik in januari jongstleden aan mijn bachelorproject begon. Mijn medestudenten Sangeeta en Matthijs gelukkig ook niet. De eerste bijeenkomsten met onze begeleider, mevrouw Dr. Fenna Poletiek, bestonden dan ook veel uit uitleg van haar. Een soort privécolleges, waarin we hoorden over Noam Chomsky’s ideeën over de ‘Faculty of Language’ en dat de grote vraag in dit veld is of taal is aangeboren of aangeleerd. Vooral de verwerking van complexe zinnen staat hierbij centraal, of specifieker, hoe die verwerking gebeurt. Wij hebben dat onderzocht met een experiment waarin we drie groepen proefpersonen aan verschillende manipulaties onderwierpen. Voor wie het interessant vindt om mijn thesis hierover te lezen, is hier de link: BP_Thesis_D_Romberg_Comprehending_the_sentence_or_comprehending_the_speaker.pdf

Vandaag hebben we het project afgesloten in de koffiecorner van FSW en is, nu ik weer thuis ben, de focus op iets heel anders: de diploma uitreiking van mijn jongste dochter, vanavond in het Stadstheater. Na zes jaar mag ze, net als haar broer en zussen een paar jaar eerder, het diploma in ontvangst nemen van haar tVWO opleiding. Hoewel, voor de t, die voor tweetalig staat, volgt in september nog een andere ceremonie want die uitslagen (voor het International Baccalaureate) komen vanaf een andere plek op de wereld.

Die Kim, mijn kleintje, ik ben trots op haar. Ze ging pas na haar tweede jaar duidelijk praten en kreeg een poosje logopedie voor haar brabbeltaaltje. Wij verstonden haar prima maar andere mensen hadden er veel moeite mee. Zo ook die buurvrouw van het ‘plasgaatje’. We lieten de kinderen oom en tante zeggen tegen die buren en peutertje Kimberley wilde haar iets vertellen in de tuin. Die kleine vergistte zich niet alleen in oom en tante maar sprak dat ook nog onduidelijk uit, waarop de buurvrouw geschokt reageerde en zei dat zij niet Kim’s oma was.

Na de logopedie ging het prima en op de peuterschool en basisschool kwebbelde ze er vrolijk op los. Wel met een zachte g. Onverklaarbaar voor een kind dat ouders uit de Haagse regionen heeft maar het klinkt wel lief. In groep 8 kreeg ze het advies voor HAVO/VWO waar ze helemaal niet blij mee was omdat ze dezelfde richting als de anderen wilde doen. Het heeft wat overredingskracht gekost om het advies veranderd te krijgen, de juf van de basisschool dacht namelijk dat ze te kwetsbaar was en had haar advies daarop gebaseerd. Ze deed vervolgens mee aan de toelatingstest voor de tweetalige opleiding, die bestond uit het schrijven van een motivatie opstel en een begrijpend lezen toets. Het opstel had de doorslag gegeven, ze mocht niet naar het tweetalig. Ze vertelde tussen het enorme snikken door dat anderen kinderen tijdens die test eerder klaar waren geweest en al weggingen en dat ze het daarom maar had afgeraffeld. Mijn hart brak een beetje. Zo’n elf jarig kind, waarvan ik zeker wist dat ze meer kon dan dat ze daar had laten zien. En zo stak ik een tweede pleidooi af in korte tijd. Dit keer was het tegen twee leerkrachten. Die onverbiddelijk waren. Ze had op de toelatingstest gefaald, daar kon niets meer aan veranderd worden. Ik vond dat ze in ieder geval de kans moest krijgen om het te proberen, terug naar ‘gewoon’ VWO of HAVO kon altijd nog maar andersom niet. Omdat die lerares en de afdelingsleider onvermurwbaar bleven rolden op een gegeven moment de tranen van frustratie over mijn wangen. Persoonlijk maakte het mij echt niet uit maar het idee dat ze als enige van de vier het niet zou mogen proberen vond ik oneerlijk tegenover haar. Ik kreeg een tissue en het gesprek werd beëindigd met dat zij er over na moesten denken en ons de volgende dag zouden bellen, maar vooral dat we nergens op moesten rekenen. Wat was Kim blij en ik daardoor ook toen de volgende dag de verlossende woorden kwamen dat ze was toegelaten.

In de loop van die zes jaar was dat gebeuren al helemaal naar de achtergrond gezakt. Ze heeft genoten van de uitwisseling en excursies en vooral gewoon een leuke schooltijd gehad. De laatste maanden van dit schooljaar was er lekker wat examenstress, dat hoort er nu eenmaal bij. Dit keer was het telefoontje van de school goed voorspelbaar, haar cijfers zijn zevens, achten en een negen. Meer stress heeft ze nu vanavond, vlak voor we richting theater moeten is ze de enveloppe met de extra toegangskaartjes kwijt. De kaartjes voor haar vader, oma, zusje en diens vriend zitten aan de programmabrief gehecht. Die voor haar broer en mij zaten in een aparte enveloppe. Die nu zoek is. Haha, gek kindje, je denkt toch niet dat ze mij er vanavond niet in laten? Ik ga nu de "killerheels" aantrekken die ik er speciaal voor gekocht heb.