Trouwe viervoeters

Als kind vond ik een paar foto’s ergens in een la van het dressoir. Op die foto’s was een herdershond afgebeeld die van mijn vader was geweest, ver voordat ik geboren was. Die hond heette Beer en ik luisterde ademloos naar de verhalen die ik over hem hoorde. Beer ging mee met mijn vader naar zijn werk, in de bouwerij toen. Hij klom mijn vader achterna, een ladder op en durfde daar dan niet meer vanaf. Mijn vader moest hem dan in de brandweergreep nemen, over zijn schouders en zo de ladder weer afdragen. Een ander trekje van Beer dat minder leuk was, hij liep altijd los, was dat hij plotseling de bosjes in kon duiken waarna een akelige schreeuw van een kat weerklonk, wiens rug hij had doorgebeten.  

Alga en Wodan

Joey

In het oude huis hadden we ook een herdershond, duidelijk het favoriete ras van mijn vader. Voor mijn moeder hoefde een hond niet zo, zij zat er mee opgescheept terwijl mijn vader aan het werk was. Die hond heette Kazan. Zelf kan ik mij er niet veel meer van herinneren, ik was nog geen vijf jaar oud, maar weet nog wel dat hij mijn broertje had gebeten. In het nieuwe huis kregen we ook weer een Kazan en die werd ziek. Hij kreeg toevallen en was dan gevaarlijk voor zijn omgeving. Na zo’n aanval was hij weer normaal en dat maakte het extra moeilijk dat ze hem in lieten slapen na de derde toeval. Jaren daarna, na veel zeuren van mij en mijn broer en zus, kregen we Amor. Een jonge (alweer!) herdershond van 4 maanden oud. Hij was prachtig en ik was dol op hem. Maar hij was ook heel fel, eerder een duivel dan een cupidootje, zo fel dat mijn moeder bang voor hem was. Aan het eind van de eerste week dat hij bij ons woonde konden we hem ’s morgens niet vinden. Overal gezocht, tot in de schuur toe, tot we hoorden dat hij was terug gebracht naar de fokker omdat hij te fel was. Ik was zo kwaad toen. En toen ik vijftien was, hoorden we dat iemand in de buurt zijn één jaar oude bouvier weg deed. Mijn broer en ik gingen er naartoe en we konden haar zo mee krijgen, met stamboom en riem, helemaal voor niets. We belden naar huis en konden mijn vader overhalen, mijn moeder was op haar werk. Nu ik erover terugdenk hoe het voor haar moet zijn geweest om thuis te komen, begroet door een onbekende, zwarte blaffende hond verbaast het mij heel erg dat we de hond mochten houden. Ze heette Alga. We kwamen er al snel achter dat Alga meer dan één vorig adres had gehad en daar de nodige tics aan over had gehouden. Ze was heel bang als we hard praatten of lachten en rende dan naar haar kleedje in de hal, onder de kapstok. Als je haar uit wilde laten en de riem pakte, sprong ze zo hoog dat ze bijna boven je hoofd uitkwam. Ik vond dat in het begin niet echt leuk, was er een beetje bang van, maar we wenden aan elkaar. Het werd echt mijn hond. Kort daarna leerde ik mensen kennen met eenzelfde soort hond en kreeg van hen een boekje met fokkers van dat ras. Met het excuus dat Alga steeds schijnzwanger was en vanwege toch nog schuw gedrag een vriendje nodig had, heb ik buiten mijn ouders om een puppy gekocht bij een fokker. Die heette Wodan. Weer een hond met een karakter tegengesteld aan zijn naam maar dit keer pakte dat goed uit. Iedereen was dol op Wodan, een echte goedzak. En hij werd het beste vriendje van Alga. Toen ik eenmaal het huis uit ging om te gaan samenwonen kwam Alga na een poosje bij ons wonen en Wodan kwam bij mijn zus terecht. Alga is doodgegaan toen ik van mijn tweede kind in verwachting was, ze kon bijna niet meer lopen en moest elk uur naar buiten omdat haar nieren niet meer goed werkten. Dan hees ik mijn oudste kindje in de kinderwagen en ging weer voor een kort en moeizaam ommetje. Ik had het er graag voor over maar toen de dierenarts demonstreerde dat ze niet alleen moeilijk kon lopen maar ook heel veel pijn had besloten we haar in te laten slapen. Dat vind ik de vreselijkste beslissing om te moeten nemen. De hond die we jaren daarna kregen, Joey, een Berner Sennen werd toen hij zes jaar was onverwachts heel ziek. Zo ziek dat ik dacht terwijl ik de dierenarts belde, dat hij terplekke lag dood te gaan. De dierenarts kwam en vermoedde vergiftiging of iets in zijn hersenen maar omdat het zaterdag was kon dat niet meteen worden onderzocht. Pas die maandag zouden we naar Utrecht kunnen, naar het universiteitsziekenhuis. Op mijn verzoek heeft de dierenarts toen een infuus aangelegd, hier in de woonkamer en gaf hem injecties en krachtvoer. De hele nacht ben ik bij hem gebleven en samen met de kinderen verwisselden we de infusen. Zondag leek het iets beter te gaan en maandagochtend toen we hem naar Utrecht brachten leek het bijna alsof er niets aan de hand was. Maar, een paar uur naderhand belden ze vanuit Utrecht. Hij had een gevreesde vorm van kanker die blijkbaar bij dat ras veel voorkomt. We konden hem ophalen en wilden hem thuis door de dierenarts uit zijn lijden laten verlossen. Hij was zo enorm afgetakeld in de halve dag dat hij in Utrecht was geweest dat we hem bijna niet herkenden. Met moeite kregen we zijn grote lijf in de achterkant van de auto, zijn poten waren al helemaal stijf en hij ademde amper. De hele rit van Utrecht tot thuis heb ik op mijn knieën naast hem gelegen om zijn kop te beschermen tegen de hobbels onderweg. We hadden de eigen dierenarts al gebeld en die zou naar ons toekomen. In het half uur dat dit duurde toen we eenmaal thuis waren is hij vanzelf dood te gaan, zonder verder ingrijpen en met ons bij hem.

Thor 

Vorige week kreeg ik een berichtje van de Amerikaan waar ik vorige zomer was. Ik had in die drie weken een hechte band opgebouwd met zijn hond Thor, die mij door het hele huis en tuin volgde en naast mijn bed sliep. Thor is best een oudje, ik denk een jaar of acht, en hij is een beetje blind, heeft rotte tanden en stinkt uit zijn bek. Maar hij is ontzettend lief. De Amerikaan heeft een heel grote achtertuin en net als veel Amerikanen doen wordt de hond daar gelaten om zijn behoefte te doen. Vies en gemakzuchtig. Hij had als excuus dat de hond niet aangelijnd kon lopen. Alleen met zijn ex-vrouw. Toen ik vroeg of ik het eens mocht proberen ging het prima en we hebben een paar keer gewandeld, Thor en ik. De Amerikaan zei quasi serieus dat ik de hond beter met mij mee kon nemen omdat hij zich gedroeg alsof ik z’n baasje was. Nu was het berichtje van de Amerikaan dat hij deze week Thor mee zou nemen naar de dierenarts om hem in te laten slapen. Niet omdat het beest ziek is of krakkemikkig maar omdat hij binnenkort andere diensten van werk krijgt en terug naar school gaat, zodat de hond dan nog langer binnen opgesloten zit. Sinds ik het berichtje kreeg ben ik als een waanzinnige aan het corresponderen met de Amerikaan en informatie aan het zoeken om de hond hierheen te laten komen. Het is een belachelijk dure grap om dat te doen, ik heb het geld niet eens en hij kan mij maar een fractie ervan lenen. Want, ik zou hem op moeten halen. Toch heb ik het er voor over omdat ik het idee niet kan verdragen het beest in te laten slapen om die reden. Maar ik begin steeds meer te beseffen dat een vlucht van dik acht uur, in een bench in het vrachtruim van een vliegtuig grote kans geeft op dat hij dat niet overleeft. Wil ik dat op mijn geweten hebben? Ik weet het niet meer. Ik weet wel dat ik mij weer voel zoals ik als kind voelde, machteloos en gefrustreerd.