Mini’s

Ontzettend veel speelgoed voor kinderen is gebaseerd op imiteren van ‘grote mensen’ dingen. Mijn favoriete grootgrutter speelt er met z’n huidige actie ook weer prachtig op in. Ook wij sparen hier als bezetenen de miniproducten omdat die kleine varianten zo schattig ogen.  Er is niets mis met dat speelgoed naar mijn idee want leren bestaat grotendeels uit nadoen. Tegenwoordig zijn we ons ook steeds meer ervan bewust dat rollenpatronen vastgelegd worden in hoe kinderen worden opgevoed. Nu mogen jongetjes desgewenst met poppen spelen en meisjes met autootjes, zonder al te veel commentaar erop te krijgen. In hoeverre dat ook weer leidt tot typische gendertegengestelde verjaardagscadeautjes bijvoorbeeld, betwijfel ik maar het mag in ieder geval wel. De meeste jonge ouders vinden het ook leuk om hun dreumes mini ‘grote mensen’ kleding aan te trekken. Hele kleine jongetjes met stoere mini spijkerbroekjes en meisjes van amper een meter lang met rokjes en een piepkleine legging eronder terwijl ze nog niet eens kunnen lopen wekken veel vertedering op. We zijn dol op minimensjes.

Anders wordt het als het te ver doorslaat, vind ik, zoals missverkiezingen en talentenjachten voor peutersdie je vaak ziet vanuit Amerika. Dan zijn de kinderen alleen nog maar een product van de niet gerealiseerde dromen van hun ouders. Nog walgelijker zijn de mensen die kinderen seksueel misbruiken of de misbaksels die kinderen roven en opleiden tot kindsoldaat. Afrikaan Joseph Kony is zo’n man volgens de campagne van Invisible Children. De video KONY2012 (http://www.kony2012.com/watch_the_movie.html) , waardoor een oproep om die man op te sporen en te arresteren viraal de wereld in werd gestuurd, heeft ook mij geraakt. Het is niet voor te stellen hoe het is als je als kind midden in de nacht weg geroofd wordt bij je ouders, uit je dorp, om gedwongen te moeten vechten als een soldaat en misbruikt te worden. Het is al te erg voor woorden als kinderen slachtoffer worden van ziekten en ongelukken zonder dat er koelbloedige opzet in het spel is. Kinderen hebben het recht om kind te zijn voordat ze volwassen worden. Daar zijn volwassen mensen verantwoordelijk voor.

De actie KONY2012 draagt bij aan de druk op wereldleiders om in te grijpen tegen deze wantoestanden en die druk komt rechtstreeks van gewone burgers wereldwijd. A.s. vrijdag, 20 april bereikt deze actie zijn climax door de oproep Cover the Night. Door middel van het plakken van posters en andere, zelfverzonnen, ludieke acties worden straks in de nacht van 20 april wereldwijd mensen actief. Het idee is dat zodra het weer licht wordt iedereen overal de naam van Kony ziet. Daarmee wordt Kony “in het licht gezet”en kunnen de leiders zoals van Africa United en de United Nations niet meer om verdere actie heen. Als je ook wilt laten horen dat je wil dat Kony gestopt wordt kun je via http://www.kony2012.com/ een petitie ondertekenen en berichten hierover verspreiden. De teller voor het aantal petities staat op ruim 3,5 miljoen en dat kan gemakkelijk meer worden want het kost niet meer dan een paar minuutjes om te doen.

Ik had na het zien van de indrukwekkende video KONY2012 een pakketje posters besteld om mee te doen. Niet dat ik nou echt zo’n actievoerder ben maar behalve een petitie ondertekenen wilde ik meer doen. Tot gistermiddag mijn bestelling werd afgeleverd was het eerlijk gezegd alweer een beetje naar de achtergrond verdrongen. Ik kreeg wel keurig op gezette tijden een e-mail van Invisible Children over hoe het stond met mijn bestelling maar het besef echt iets te moeten doen kwam pas toen ik de koker openmaakte die de postbode had afgeleverd. Vijfentwintig posters. En twee armbandjes. 

En nu heb ik zo mijn twijfels omdat ik nu pas besef dat deelname uit nog eens 3 stappen bestaat (http://www.kony2012.com/coverthenight.html). De eerste stap is “Engage your leaders”, de tweede “Serve your local community” en tenslotte stap 3 “Hit the streets”. Om te beginnen heb ik geen idee hoe ik Minister-president Mark Rutte hierin kan betrekken. Hij is te vinden op Facebook  maar hoe spreek ik hem daar aan als er geen mogelijkheid is om iets op zijn prikbord te plaatsen? Volgens de website van www.rijksoverheid.nl kun je hem ook een brief schrijven:

De minister-president 
Minister van Algemene Zaken 
Postbus 20001 
2500 EA Den Haag 

Maar ik doe het liever hier, ondanks de wetenschap dat hij niet tot de lezers van mijn blog behoort. Misschien hoort hij het dan via-via. Slap hè? Want meer nog dan een paar posters opplakken, hik ik er tegenaan om de landelijke politici te bestoken. Omdat dit organisatie verlangt van meer gelijkgestemde mensen, alleen bereik je namelijk niet zo veel. En daarna zou ik volgens het filmpje bijvoorbeeld zwerfvuil kunnen gaan ruimen om mij dienstbaar op te stellen tegenover mijn plaatselijke gemeenschap. Tenslotte mag ik dan de straat op om posters te gaan plakken. Waar kan ik in hemelsnaam die posters gaan plakken, behalve op mijn eigen keukenraam? Meer nog, waar haal ik leiderschapskwaliteit en genoeg idealisme vandaan om een groep gelijkgestemden op te zetten?

Omdat ik het niet bij voorbaat al op wilde geven begon ik voorzichtig met op mijn Facebook pagina een oproep te plaatsen voor medeplakkers. Het is een zo bekend fenomeen in de sociale psychologie, dat groepsgebeuren, dat ik mij even afvraag of en hoe ik die ‘jongens’ er bij in kan schakelen. Dan hebben zij meteen een nieuw onderzoek en is de smet van Stapel een beetje uit te wissen, en ben ik van die verantwoordelijkheid af. Vóór ik die gedachte serieus bekijk, veeg ik ‘m alweer van tafel door de Nederlandse ‘doe-maar-gewoon’ mentaliteit. Langzaam bekruipt mij het gevoel dat ik liever niets van deze actie had gehoord. Toch zonde, want deze actie heeft op zich alles in zich voor een echt democratisch gevoel, doordat mensen zelf in actie worden gebracht tegen misstanden in de wereld. Ik zal niet de enige zijn die droomt van een vredige, rechtvaardige wereld, waar kinderen in ieder geval kind mogen zijn. Om dat te bereiken is er meer te doen dan dromen. Ik hoor nu de AH manager van de televisiereclame tegen mij zeggen: “Dus jij wilt wereldverbeteraar worden?... Ik weet het niet... Misschien kun je beter klein beginnen…”. Okay, dat doe ik dan maar. Hier.