Het lijkt erop dat ik een mind-body probleem heb op dit moment. Wellicht in een iets andere vorm dan door Rene Descartes werd bedoeld toen hij het dualisme in gang zette maar niet minder belangrijk. Voor mij in ieder geval. En met mij misschien wel meer als ik goed uitleg wat ik bedoel. Vorige week riep ik stellig dat ik na al het denkwerk aan voelen toe ben. Ik bedoelde natuurlijk dat ik mij ontspannen wil voelen en los van denkdingen. Met een week pauze tot de volgende werkgroepen weer beginnen leek dat een eenvoudige opgave. Ik had mij een aantal dingen voorgenomen te doen na het tweede tentamen op dinsdag: opruimen, andere achterstanden wegwerken en dan ontspannen. Door lekker fysiek bezig te zijn hoopte ik ook weer wat beter te kunnen slapen en een normaler slaap-waakritme te krijgen. Een prettige bijkomstigheid daarbij was ook dat het weekend erop de klok weer synchroon gesteld werd met mijn biologische klok. Het weer speelt ook nog eens prachtig mee om mij naar buiten te lokken en weer nieuwe energie op te doen, wat wil een mens dan nog meer? Nou, misschien een schakelaartje in mijn kop. Zo eentje die ik zelf om kan zetten op het moment dat ik wil gaan slapen. Die alle gedachten even in de slaapstand zet. Scarlett O’Hara heeft er een en ook mijn liefste. Naast een slapend iemand wakker liggen is trouwens soms nog frustrerender dan solo liggen woelen. Ooit, in een ander leven, deelde ik een waterbed. Sterk gestabiliseerd, dus klotste je maximaal één à twee seconden door na een beweging. Misschien kan je je voorstellen dat mijn ex tekenen van zeeziekte vertoonde nadat ik zittend op de rand van dat bed mijn slapeloosheid wilde benutten door de was maar te gaan vouwen. Hoe zachtjes ik het ook deed, telkens als ik bukte om een nieuw stuk wasgoed te pakken, deinde hij een paar seconden heen en weer. Ik bedoel maar: je kunt nog zo hard bedenken dat je nu gaat slapen maar als je hoofd nog teveel bezig is gaat het niet lukken, dan heb je hulp van je lijf nodig. Een goede knuffel voor het slapen helpt vaak wel. Eén omdat het een aangename fysieke bezigheid is en twee omdat het hormoon oxytocine daardoor wordt vrijgemaakt. Oxytocine is naast ondermeer een weeën opwekker bij zwangerschap ook een hormoon dat voor een gelukzalig gevoel zorgt na een vrijpartij. Als je het goed beschouwt is een lichaam in basis heel zelfvoorzienend voor zijn eigen gevoel van comfort. Dat hardlopen voor de aanmaak van endorfine zorgt, een zelf gebrouwen pijnstiller, is intussen al common sense. Aan hardlopen heb ik echter een broertje dood en zeker midden in de nacht. Het schijnt trouwens gezond te zijn om een orchidee in de slaapkamer te hebben. Planten in huis en zelfs in scholen, zuiveren de lucht en zorgen daarmee voor betere prestaties. Maar heeft mijn manke slaap juist niet te maken met presteren? Als het niet letterlijk de lesstof is die door mijn hoofd maalt, soms word ik zelfs midden in mijn slaap wakker met het onderwerp waarover ik aan het leren ben, dan is het wel hoe ik de goede keuzes probeer te overwegen voor het vervolg na de bachelorfase. Welke master biedt het beste carrière perspectief én is zo interessant dat ik er nog een poosje tegenaan wil blijven gaan? Als ik een stageplek kan krijgen bij een onderzoek, welk soort onderzoek is het meest relevant voor waar ik mee werk? Heel de studie bestaat uit puzzelstukjes van het grote mysterie Het Brein. Ondanks of misschien dankzij de deling die er in de studie is aangebracht zoals Klinisch, Klinische Neuro, Sociaal, Ontwikkeling en Cognitief vind ik wat mij aanspreekt niet in slechts één deel terug. Ik speel met ideetjes die ik van medestudenten krijg: twee masters tegelijk doen met de scriptie over een onderwerp dat bij beiden te vinden is; contacten leggen door nu al assistent-werk te gaan doen, dat is handig voor je cv en ervaring. Het is niet dat ik ’s nachts wakker lig van de zorgen daar over, ik heb wel een instelling van goede ideeën moet je uitproberen en daar neem ik dan overdag actie voor, maar meer dat het denken op zich gewoon niet wil stoppen. Als ik mij dan probeer te focussen op bijvoorbeeld mijn adem dwaalt mijn geest weer af naar dat ik teveel rook omdat ik mijn adem hoor piepen. Ook nog zo’n duaal gevoel: verslaving. Het lichaam smeekt als het ware om beter behandeld te worden en de geest gaat daar ’s nachts, doorrookt mee op de loop maar al die mooie voornemens verdwijnen ’s morgens weer in rook voordat de eerste sigaret is opgestoken. Is dat omdat de ‘eigen wil’ een illusie blijkt te zijn? Daar is het laatste woord nog niet over gezegd, ik zag dat er binnenkort een nieuw boek uitkomt van Michael S. Gazzaniga (Who’s in Charge: Free Will and the Science of the Brain). Hm, daar moet ik nog eens over nadenken. Ik weet in ieder geval dat ik mij uitgerust wil voelen en dat ik dat blijkbaar op een actieve manier moet aanpakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten