Sommigen zullen het nooit voelen (of toegeven) dat zij met spijt terugdenken aan een voorbije liefdesrelatie. Anderen blijven in het gevoel hangen en gebruiken het als maatstaf voor alles wat zij daarna tegenkomen. Het is een twilight zone de periode tussen vaste relaties in. Een enorme confrontatie met je innerlijk waarin je jezelf bij tijd en wijle afvraagt wat je anders had kunnen doen. Je beschermt vervolgens jezelf door je gevoel te pantseren, zodat volgende contacten niet werkelijk bij je binnenkomen. Je legt de lat heel hoog voor potentiële opvolgers omdat je lang blijft geloven dat het vooral aan de ander heeft gelegen dat het stukging. Hetgeen door je omgeving maar al te gemakkelijk herkend wordt als dat je bindingsangst zou hebben. Want liefde is alleen goed in de ogen van anderen als het voor altijd en eeuwig duurt. Daar ga je echter aan voorbij omdat je los moet komen van die ander en je gekneusde hart slechts oppervlakkige aanraking aankan. En als je uiteindelijk weer het gevoel hebt dat je je zaakjes lekker voor elkaar hebt en geniet van je vrije leven komt daar pats-boem een nieuwe liefde aan.
Liefde is niet perfect en een liefdespartner al helemaal niet. Een heerlijke film vind ik “The Rebound” waarin de hoofdpersoon (gespeeld door Catharine Zeta-Jones) wat krijgt met de veel jongere mannelijke tegenspeler. Het stel gaat na een ruzie uit elkaar omdat zij gelooft dat het leeftijdsverschil te groot is om gelukkig met elkaar te kunnen worden. Je moet ook wel heel sterk in je schoenen staan om boven zo’n stereotype als dat de man even oud of ouder hoort te zijn dan de vrouw uit te stijgen. Als je stereotype gedachten alleen maar onderdrukt komen ze namelijk later alsnog keihard terug. Ironisch genoeg heet dat het “Rebound” effect in de sociaal cognitieve psychologie.
De ideale liefde vindt je bij een persoon waarbij je jezelf kunt zijn, je je goed voelt en er net zoveel om jou gegeven wordt als dat je om de ander geeft. Vooral dat je van de ander ziet dat hij om je geeft. Als het niet meer lekker loopt dan knok je ervoor om het goede gevoel terug te vinden. “The Story of Us”, een film met Michelle Pfeiffer en Bruce Willis is daar een voorbeeld van. In de rol van toeschouwer zou je de hoofdpersonen soms door elkaar willen rammelen omdat zij niet zien dat de ander zo zijn best doet en de moeite waard is. En even zo raakt het je als het aan het einde toch goed komt. Maar ook bij je vrienden en familie zie je het geregeld. We leven nu eenmaal in een tijd dat relatiestrubbelingen niet perse binnenshuis blijven. Het is soms eenvoudigweg te zien aan iemands status-updates in facebook. Zo is het ook voor een van mijn dierbaarste vrienden. Hij heeft alles wat hij kon uit de kast getrokken om de liefde van zijn ex terug te winnen. Dat is ook iets waar sociaal psychologen een verklaring voor hebben: we hebben namelijk veel meer spijt van dingen die we nagelaten hebben te doen dan over iets dat je achteraf liever niet had gedaan. Zoals het er nu naar uitziet voor mijn vriend hebben zijn pogingen gefaald en bevindt hij zich nu in de twilight zone. Het heeft geen zin om hem te blijven vertellen dat dit gevoel over gaat. Dat er een tijd komt dat de ‘steamy’ gevoelens tussen een man en een vrouw over zijn gegaan en er een ander soort ‘steamyness’ is dat hen mild zal herinneren aan de gevoelens van weleer, als ze samen buiten een sigaret roken bijvoorbeeld. Op dit moment heeft hij niets aan psychologische wijsheden, hij zit er middenin.
Waar je wel iets aan psychologische wijsheden kunt hebben is bij het overkomen van angst. Een van de basisbenodigdheden daarvoor is het voor jezelf toestaan dat je bang bent. Het maakt in wezen niet uit om welke soort angst het gaat. Vliegangst, liftangst, angst voor dieren, en zelfs bindingsangst. Als je namelijk van jezelf niet bang mag zijn ben je dat vrijwel constant aan het onderdrukken. Dat kost je enorm veel energie en geeft je behalve een rebound effect totaal geen gelegenheid om neutraal je gedachten erover te onderzoeken. Een steuntje in de rug hierbij is geaccepteerd worden met waar je mee zit, door je omgeving of als dat nog niet kan, een deskundige begeleider. Vervolgens zal de confrontatie met waar je bang voor bent en vooral het ervaren dat het niet zo eng is als je dacht, je helpen om de angst uit te laten doven. Zodra je de angst kwijt bent en gewoon met het subject van je voormalige angst om kunt gaan realiseer je je pas hoe bang je bent geweest. Net zoals je je soms pas bewust wordt van de liefde, als die weg is. Een vreemde paradox.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten