Een mooie dag voor de ....

Shangri-La, ook wel aards paradijs genoemd, is misschien wel het hoogste waar een mens tijdens zijn leven naar streeft. Ware het niet dat het een utopie is, ontsproten aan de geest van een Britse schrijver en neergezet als een boeddhistisch klooster aan de voet van de Himalaya. Shangri-La is gebaseerd op Shambhalla, een mystieke stad volgens Tibetaanse traditie. Sinds enkele jaren mag de Chinese stad Zhongdian zich officieel Shangri-La noemen maar vóór de Tweede Wereldoorlog was het ook de naam van het buitenverblijf van de Amerikaanse President, nu Camp David. President F.D. Roosevelt gebruikte de naam om de Japanners te misleiden toen hij in een radio-interview vertelde dat vanaf Shangri-La de bommenwerpers opgestegen waren om Tokyo te bombarderen. In werkelijkheid was dat vanaf een vliegdekschip gebeurd en door die historische uitspraak is een van de vliegdekschepen van de Tweede Wereldoorlog Shangri-La gedoopt. Hoe kan zo’n mooie naam ook verbonden zijn aan zoveel narigheid? Aan miljoenen doden, waar Anwar Sadat er jaren na het Camp David akkoord een van was. Roosevelts naamgenoot, verre neef en voorganger is de man naar wie de Teddybeer is vernoemd. Teddyberen die recent toonbeeld waren voor de Ideale Man, want hedendaagse vrouwen wilden knuffelen. Teddyberen die een aanslag op hun identiteit te verduren krijgen als blijkt dat sommige vrouwen toch liever een Tijger hebben. Waar zijn we eigenlijk mee bezig? Wat willen we?

Een innerlijk Shangri-La misschien. De psyche staat voor mij soms gelijk aan een huis omdat ik de parallel kan trekken naar mijn fysieke huis. Is het hier binnen een zooitje, dan zit mijn hoofd ook vaak vol troep. Toen ik destijds mijn huidige woning betrok moest er best veel aan gebeuren om het tot mijn huis te maken. Ook aan mijn denken is sindsdien veel verbouwd. Dit wordt ook wel innerlijke groei genoemd. De studenten van de opleiding waar ik assistent-trainer was verwoordden hun innerlijke groei, na hun eerste jaar opleiding afgelopen zaterdag, ook metaforisch: als een referentiekader dat je kwijt raakt in je opvoeding en hoe het terugvinden ervan motiveert, inspireert en uitdaagt. Weer een groep mensen die zin hebben gekregen en hard hebben gewerkt aan ondermeer hun gespreksvaardigheden om als counsellor/coach aan de slag te gaan. Gespreksvaardigheden zoals verder reikende vragen stellen en parafraseren zijn nuttige tools om werkelijk naar de ander te luisteren en vanuit diens eigen innerlijk de gewenste verandering tot stand te helpen brengen. En het is leuk als dat je baan is, met mensen praten, of meer nog naar ze luisteren waardoor ze ineens weer zien hoe ze verder willen.  Mensen hebben behoefte aan een drive om zichzelf aan te kunnen sturen, dingen te doen die verder gaan dan je tijd uitzitten. Aan een baan, een bezigheid, een doel. Waarom zou je anders je bed uitkomen en zoveel van jezelf er aan geven? Als het goed is mag je heel lang bezig blijven. Tot je oud bent en bejaard.

Hoe anders is het als je eenmaal oud bent geworden, echt oud? Kun je geïnspireerd blijven tot in lengte van dagen? Mijn voormalige schoonmoeder zegt bij iedere gelegenheid die er is dat het voor haar niet meer hoeft. Na het overlijden van haar man kreeg zij gezondheidsproblemen en hebben haar kinderen een ander huis voor haar gevonden. Een huis waar zij niet blij mee is maar voor de plek waar zij wel zou willen wonen is ze nog te gezond volgens de regels. Shangri-La zit dan toch niet alleen maar van binnen maar heeft blijkbaar veel te maken met waar je je bevindt. Het zou idealer zijn als ouderen zelf kunnen kiezen waar zij wonen en met wie. 

Tot afgelopen zondag woonde er een man in Leiden die voor mij als rolmodel staat van hoe oud zijn, echt oud, achtennegentig jaar, iets is om niet bang voor te zijn. Op weg naar FSW passeer ik dat huis altijd. Dagelijks maakte deze man een ritje in zijn scootmobiel, deed een puzzeltje en dronk zijn cola-tic om goed te kunnen slapen. Hij stond nog midden in het leven en toonde altijd belangstelling voor de dingen waar zijn jonge hulp, mijn dochter, in haar leven mee bezig is. Hij daagde haar uit om een roeiwedstrijd te winnen en liet zijn eigen dochter de beloofde bos bloemen kopen toen het meisje voor het eerst echt ‘blik had getrokken’. Hij begreep niet hoe de huidige jeugd tot diep in de nacht uit kan gaan. Hij vertelde haar hoe hij zijn vrouw destijds mee uit nam naar een dansavond en dat zij dan om tien uur ’s avonds thuis moesten zijn. De burgemeester is bij hem en zijn vrouw op bezoek geweest toen zij zeventig jaar waren getrouwd. Ruim een jaar geleden stierf zijn vrouw. Hij miste haar en hij zei tegen mijn dochter dat het voor hem niet meer zo hoefde. Vorige week maandag gaf hij haar een chocoladeletter omdat hij van tradities hield. Dat had hij tot Sinterklaasdag kunnen bewaren maar misschien wist hij al dat het zondag een mooie dag zou zijn. 

Shangri-La. Een aards paradijs. Voor iedereen verschillend. Iedereen met zijn eigen referentiekader dat ingekleurd wordt in de loop van je leven met waarden en normen die niet perse van jou waren maar van de tijdsgeest en je medemens. Alleen flexibiliteit en een open blik kan een mens een stapje dichter bij brengen. Totdat de rek eruit is en het allemaal niet meer zo nodig hoeft. 

(Bron: Wikipedia.org)