I Love You

Mijn moeder stuurde vorige week een mail door met een waarschuwing voor een virus dat in omloop is. Een computervirus natuurlijk. Ik weet niet of deze een hoax was, een nepwaarschuwing, want ik heb niet naar Kassa! of enig ander televisieprogramma gekeken. Ik ben namelijk bezig met schrijven van papers en het tackelen van deadlines. Wel lief dat ze het doorstuurde. De hedendaagse computergebruiker is bedacht op allerlei vormen van cybercrime en er zullen hopelijk geen mensen zijn die zomaar reageren op mails waarin vertrouwelijke informatie wordt gevraagd, het zogenaamde phishing. IJdele hoop waarschijnlijk als die cyberterreur goed verpakt wordt alsof het door een goede bekende is gestuurd. Zo heeft menigeen een nare ervaring met het zogenaamde I-love-you virus meegemaakt.

Bij ons thuis is het een gewoonte om je bezoek uit te zwaaien. Een gewoonte die ik heb overgenomen al heb ik geen parkeerterrein achter, zoals bij mijn ouderlijk huis. Uitzwaaien doe ik ook als de kinderen op reis gaan. Weer of geen weer, ik had steevast mijn zonnebril op als de bus op schoolreis vertrok. Uitzwaaien vanwege een reis(je) staat voor mij gelijk aan een brok in mijn keel en tranen die spontaan uit mijn ogen gutsen. Ook al komt dezelfde bus aan het eind van zo’n dag weer terug met het kind dat zich met al zijn klasgenootjes onder de banken heeft verstopt. De schoolreisjes zijn nu bijna voorbij. In de voorjaarsvakantie gaat de jongste nog een keer met een bus op schoolreis, naar haar zelfverdiende wintersportvakantie. De tijd is gekomen dat ik de kinderen op Schiphol uit sta te zwaaien. Zelfs ik vind het een beetje vreemd om binnenshuis een zonnebril op te houden en je zal mij ook zelden betrappen op publiekelijk dramatisch geschreeuw maar zwaaien doe ik, ook op het vliegveld. Het is alsof je een lijntje met ze houdt totdat ze uit je zicht zijn vertrokken. Meestal totdat ze door de douane zijn gelopen maar als het voor lange tijd en heel ver weg is zwaai ik ook nog op het panoramaterras tot het vliegtuig aan de horizon is verdwenen. Toen is het waarschijnlijk begonnen, dat het zwaaien met mijn hele hand werd vervangen door een speciaal zwaaitje. Eigenlijk is het meer hand hoog opgestoken houden en hooguit licht heen en weer bewegen om de betekenis kracht bij te zetten. Ik denk dat ik deze manier van zwaaien van de kinderen heb geleerd. Het gaat zo: in plaats van alle vingers uitgestrekt tot een volle hand, laat je de middelvinger en de ringvinger naar beneden gebogen en de drie andere uitgestrekt. Juist ja. Om de letters I (wijsvinger)  L (wijsvinger en duim) en U (wijsvinger en pink) te vormen. Voor wie dat niet kent:  dit staat dus voor “ik hou van je”! En als ik dan niets zeg daar in de vertrekhal, hoort niemand dat mijn stem breekt van de tranen. Begon het dus oorspronkelijk omdat mijn dochter voor een jaar naar Amerika vertrok, daarna ging de andere dochter een poos naar India. Nu is het inmiddels vast pandoer dat de kinderen zelf reizen maar zo zwaaien is gebleven. Iets minder geëmotioneerd misschien. Wel frequenter. Onbewust is dat er in geslopen. Wanneer ik thuis ben als ze naar school gaan zwaai ik ze uit. Dan steken ze nog even een handje boven de tuindeur uit met het I love you gebaar en doe ik dat terug. Dat het een als een sluimerend virus is geworden bleek toen kort na elkaar mijn dochter en ik op deze manier terug gezwaaid hadden naar iemand die gewoon zijn hand had opgestoken om te groeten. De vriendin van mijn dochter vond het niet erg en kon er wel om lachen. Ik weet niet eens meer tegen wie ik het deed maar wel dat ik echt niet dat bedoelde. Ik kan alleen maar hopen dat het niet opgevallen is en ben er sindsdien wel extra op gaan letten. Gek is het eigenlijk dat dit een beetje gênant aanvoelde want er kan nooit genoeg liefde getoond worden zou je denken maar we zijn selectief met liefde. Ik zeg niet zo maar “Ik hou van je”, behalve als ik het meen. Met liefde moet je niet nonchalant omgaan en je mag het zeker niet misbruiken want we zijn er gevoelig voor. We willen het maar al te graag horen, als het gemeend is.

Daarom is het zo vals dat het als dekmantel diende voor zo’n akelig computervirus.  Ik denk niet dat je de makers van zulke programmaatjes, want dat zijn het feitelijk, computerprogramma’s, hackers moet noemen. Een hacker breekt in software, (sociale) netwerken en besturingssystemen in om de kick van het kraken van beveiligingscodes. Soms uit hoofde van z’n beroep. Ik vind dat hackers een goede functie hebben omdat ze de makers van die systemen laten zien dat er lekken zitten in de beveiliging. Degenen die computervirussen maken en verspreiden zijn kleinzielige kwelgeesten die hun lol halen uit het moedwillig chaos creëren voor de chaos. Vreemd dat deze vergelijking mij doet denken aan de Occupy beweging… Occupy Wallstreet versus mensen die hun rantsoen aan anderen vragen, krijgen van velen een opgestoken middelvinger… Misschien voor een volgend stukje. Het is nu tijd voor een kerstgevoel. De boom staat met lampjes erin beneden te stralen. De ballen komen nog. De tijd vliegt door alle opdrachten en mijn hoofd loopt over. En zo kon het gebeuren dat ik Sinterklaas uitzwaaide met middelvinger en wijsvinger naar beneden. Ach, van sommigen krijgt ook hij weer een middelvinger.