Vrede

Ja, nu weet ik het wel. Het is niet goed om je woede te ventileren. In wetenschappelijke kringen wordt onder het ventileren van woede verstaan een lichamelijke activiteit beoefenen, zoals bijvoorbeeld slaan op een boxbal. Nog erger is het als je tijdens zo’n activiteit blijft denken aan de persoon (meestal)  of object waardoor je kwaad geworden bent. Maar zelfs als je er niet over na blijft denken en het idee hebt dat je fitter wordt door zo bezig te zijn, zal je toch agressiever zijn dan iemand die zondermeer werd afgeleid (Bushman, 2002). Ik zie het ventileren van woede eigenlijk niet vanzelfsprekend verbonden aan een activiteit zoals met iets gooien, of ergens op slaan, hoewel ik het mij wel voor kan stellen het te doen. Ventileren is in mijn ogen je verhaal doen, vertellen of eruit gooien wat jou zo boos heeft gemaakt. Nu schijnt het zo te zijn dat mannen dat vaker doen tegen de persoon die hen boos gemaakt heeft en vrouwen zich liever uiten tegen een andere persoon maar waar het om gaat is hoe je die emotie het beste reguleert. Wanneer, en vooral hoe, kan je dat razende gevoel in je binnenste echt kwijt raken? Het liefst zonder dat je er andere, onschuldige toehoorders weer mee opzadelt. Want agressie is als een kwaadaardig woekerend kankergezwel waarvan je de gevolgen over de hele wereld terug kunt zien. Noem mij een conflict, oorlog of opstand die zonder agressie verloopt en puur een strategisch spel is. Het is dus logisch en goed dat er onderzoek naar wordt gedaan. De vraag blijft alleen of je in een experimentele opzet de werkelijkheid zo goed mogelijk kunt nabootsen en zo de antwoorden kunt vinden.

Maandag was ik bij de ondertekening van het Nederlandse plan van aanpak voor resolutie #1325 van de Verenigde Naties. Deze resolutie gaat over de (slachtoffer)rol van vrouwen bij gewelddadigheden. De bijeenkomst werd voorafgegaan door een korte, indringende documentaire over vrouwen in oorlogsgebieden. Die vrouwen pikken het niet langer om verkracht en mishandeld te worden en staan te trappelen om hun land, hun mensen te gaan leiden. Passend bij “Leiden steunt Serious Request 2011” dat steun vraagt voor moeders die alleen staan door de oorlog, werd deze ondertekening kracht bij gezet door een via Twitter gevoerde discussie.  Mensen in de zaal werden dan ook aangemoedigd om hun telefoon wel op stil maar niet uit te zetten, als zij over een smartphone beschikten, om zo vragen aan het panel te stellen. De panelleden kwamen uit verschillende hoeken, waaronder drie afgevaardigden, één uit Libië, Zuid Soedan en Burundi. Vanuit de politiek waren er twee parlementariërs,  één van D66 (Wassila Hachchi) en één van het CDA (Kathleen Ferrier).  Niet alle panelleden waren heel goed te volgen omdat hun Engels wat te wensen overliet maar het kwam er op neer dat zij betrokkenheid vroegen van Europese landen voor hun problemen. Die problemen bestaan uit behoefte aan training van hun mensen op het gebied van leiderschap. Zoals Ferrier antwoordde  kan en wil een regering zoals de Nederlandse niet altijd doordringen in conflictgebieden en zijn zij blij met mensen die ter plekke die invloed kunnen doen gelden. Er was één man in het panel vertegenwoordigd, Fabien Nsengimana van Burundi. Hij vertelde dat de workshops en trainingen voor het leiderschapprogramma voor alle fronten golden maar recent met name voor vrouwen. Zijn statement, dat met goedmoedig gelach werd ontvangen was: Vrouwen kunnen niet echt progressie maken zonder mannen. Het woord empowerment viel ook menigmaal deze middag. Leiderschap gaat immers hand in hand met macht. Om deze trainingsprogramma’s te kunnen blijven uitvoeren is er naast politieke steun ook geld nodig. Salwa Saad Bugaighis van Libië is nu activiste en vertelde dat zij alleen de politiek in wil als het quota gelijk is verdeeld tussen mannen en vrouwen. Minister Rosenthal van Buitenlandse Zaken kwam de eerste handtekening zetten, na de pauze en na het optreden van de activiste uit Zuid Soedan. Saai en stijf na de swingende muziek, maar ja, hij is natuurlijk een politicus. Hij werd gevolgd door Admiraal Nagtegaal van het ministerie van Defensie en de afgevaardigde voor verschillende NGO’s.

In Leiden leeft deze weken de roep om vrede, voor iedereen op de wereld. Althans, zo lijkt het als je er tussen zit. De verkoop van warme chocolademelk op FSW, het optreden van Armin van Buuren, het Glazen Huis, om maar eens wat te noemen. Het past ook in de kerstsfeer om goed te willen doen. Er leeft ook een ander idee over Serious Request en dat verbaasde mij in de eerste instantie. Als je er echter kritisch over na gaat denken, dat is wat je geacht wordt in ieder geval te leren als universitair student, dan lijkt het een farce. Burgers worden op hun gemoed gewerkt om gul te geven. Minzaam goedkeurend knikkende parlementariërs poetsen hun ego er ook mee op maar hoe komen de conflicterende partijen in de eerste plaats aan macht en wapens? Wie financiert dat? Nou, bijvoorbeeld de oranje getinte ING bank, die investeert in wapenhandel. Bewustwording is niet leuk en dit soort oneerlijkheid maakt mij echt kwaad. Waarom doet de bemoeizuchtige politiek hier niets aan? Ik zou er misschien beter aan doen om mijzelf af te leiden in plaats van het hier te ventileren. Gelukkig is er muziek.  Een universele religie, sterker dan grenzen en overtuigingen. Ieders muzieksmaak is uniek maar er is iets universeels in onze ervaring. Een ongelofelijke power, die allerlei soorten mensen samenbrengt en het leven viert. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk. Armin van Buuren, de perfecte afleiding van alles wat niet klopt, stampt een vredig gevoel er in. Met oren die na afloop gonzend afgeschermd lijken van de werkelijkheid lopen we door met kerstlampjes verlichte Leidse straten relaxt naar de auto terug. Voor het eerst in weken heb ik vredig de klok rond geslapen.